Gebeurtenissen bij Hoeve Catharina
ACTIVITEITEN
Gebeurtenissen bij hoeve Catharina
Deze hoeve is in de jaren '30 van de vorige eeuw gebouwd in een toen nog woest heidegebied, wat in ontginning was. De huidige straatnaam Laarakkerdijk, is afgeleid van de familie die zich destijds hier vestigde en er een boerenbedrijf stichtte. Het was toenmalig Burgemeester Van Beek die in 1963 de gemeenteraad voorstelde het vervolg van de Pikoreistraat zo te noemen. Hij noemde de gebroeders Laarakker, Frans en Grad, vasthoudende mannen die daar als pioniers, in een toen onafzienbare heide en moeras, een grootse ontginning begonnen. Zo'n 100 ha heide werd tot goede landbouwgrond omgebouwd.
Hoeve Catharina, huis van Grad Laarakker, omstreeks 1970. Tot 1955 stond de hoeve moederziel alleen op de grote stille Rijtsche heide, ver verwijderd van naaste buren.
In de oorlogsjaren was die buurt daar, een keer of drie, oefenterrein voor 't Duitse leger. In de Pals en of Cartierheide stonden de kanonnen en die schoten dan op het Torenbroek, de Schepersweijer en de Moeren. Honderden granaten zijn er ontploft. Ter hoogte van het huidige motorcrossterrein hadden de Duitsers provisorisch 'n uitkijktoren gebouwd, vanwaar bekeken werd of de granaten op de bedoelde plaats terechtkwamen. De familie Laarakker werd voor zo’n oefening gewaarschuwd. Ze mochten dan niet buiten komen. Veel hinder hadden ze er niet van. Zo'n beschieting duurde maar 1 of hooguit 2 uur.
Stafkaart uit 1944 met in de cirkel Hoeve Catharina
Met de achtertuin grenzend aan België was het verleidelijk om medewerking te verlenen aan smokkelactiviteiten en het is zéér aannemelijk dat meerdere Engelse piloten tijdens de oorlogsjaren, met hulp van de bewoners, over de grens zijn geholpen. Dat zoiets in groot geheim geschiedde moge duidelijk zijn. Hulp aan Engelse piloten werd zwaar bestraft, vaak met de dood. Vanuit Postel bereikten eind september 1944 de Engelse troepen de eerste boerderijen ten zuiden van Reusel. De bewoners daarvan zaten daardoor midden in de vuurlinie. Zo’n 140 inwoners moesten vluchten uit hun huizen en vonden in de schuur van familie Laarakker onderdak. Terwijl in de verte Reusel-dorp door bommen en granaten werd bestookt, waren de gevechten net over de grens ook in alle hevigheid losgebarsten, vanwege de strategische waarde van het kanaal. Terugtrekkende Duitse troepen hadden de bruggen over het kanaal 23 september opgeblazen. Zowel Duitse als Engelse soldaten kwamen in hoeve Catharina en maakten gebruik van de vliering waarvan de ramen uitkijk boden over de omgeving, speurend naar soldaten die voortslopen over akkerland en heideveld. Voor zover bekend zijn er tijdens de aanwezigheid van de strijdende partijen, wonder boven wonder, geen slachtoffers gevallen in of nabij Hoeve Catharina.
De schuur in de oorlogsjaren
De schuur anno 2024
Zonder er woorden aan vuil te maken deed Grad tijdens de bezetting aan verzet. Hij smokkelde mensen de grens over. Er werd niet gevraagd wie of waarvoor. Hij deed het met alle risico van dien. Een kopstuk van de dynamietfabriek “het Poeier” aan de Arendonkse kant van de grens nam ze van hem over. Moeder Laarakker hoopte dat er eens ooit iemand van die mensen iets van zich zou laten horen, maar dat is nooit gebeurd. In september/oktober 1944 zat het in en rond de schuur vol met vluchtelingen. Aanvankelijk mensen van Lommel. Later die van Reusel. Die van Lommel hadden zelfs schapen bij zich. Ze waren weggevlucht vanwege de beschietingen.
In de onzekere angstige tijden moest er uiteraard ook gegeten worden en werd er graan gemalen met een clandestien graanmolentje om met het verkregen meel voedsel te bereiden. Doodgeschoten vee zorgde voor het vlees en de koeien die nog in de wei liepen leverden de melk.
Het graanmolentje dat gebruikt werd om clandestien graan te malen in Hoeve Catherina.
De kelder van het woonhuis deed ook dienst als schuilplaats tijdens angstige momenten. Om te kunnen ontsnappen bij een eventuele instorting, waren de tralies van het luchtrooster uit voorzorg doorgezaagd. Tijdens deze dagen meldden zich twee deserterende Duitse soldaten en smeekten om burgerkleding. Hun militaire uitrusting inclusief geweren met munitie werden achtergelaten en ze trokken verder in een ”tenue” van vogelverschrikkers. Hun wapentuig en kleding werd in directe omgeving begraven. Jaren later werden bij toeval de helmen aangetroffen tijdens bewerking van het land. Overige resten zijn nooit meer teruggevonden en van de “vogelverschrikkers” is nimmer iets vernomen.
Er waren bij de Duitsers ook vele Hollandse SS-mannen die zich voornamelijk bezighielden met plunderen en vernielen.
Een citaat van Pater Wouters in 1946: “Baas, is dit jouw schuur? Vroeg een SS-man aan Laarakker. Op het bevestigend antwoord zei de man dat er aanstonds een mooi vuurwerk te zien zou zijn. En na enige ogenblikken stond de tot in de nok gevulde schuur, waar voor 60 ha ongedorst graan geborgen was in lichterlaaie”.
Behalve dat voedsel stonden er ook kostbare machines, onder andere een dorsmachine in de schuur. Ook die gingen in vlammen op. Het betrof hier de veldschuur die destijds ook nabij de hoeve stond. Uiteindelijk was de vijand 3 oktober 1944 uit Reusel vertrokken en kon de wederopbouw beginnen. Noeste arbeid heeft geleid tot invulling van de huidige omgeving van de Laarakkerdijk anno 2024.
Laarakkerdijk anno 2024